İYİLİK
İnsanlar, yaratıldıklarının ilk gününden itibaren birlik beraberlik içinde yaşamış, birbirinden uzak durmamış ve sürekli bir iletişim halinde olmuşlardır. Bu iletişim esnasında birbirine kötü davranışlar sergileyenler de birbirine çok iyi davrananlar da olmuştur. Ama ne olursa olsun, tüm insanlar başkasına ihtiyaç duymuş, başka insanların da yardımına muhtaç olmuştur. İnsanların yalnız başına yaşaması mümkün değildir. Yalnız yaşamaya mahkum alanlar ise çeşitli sorunlarla başbaşa kalmışlardır.
İyilik yapmak, insan ruhunu güzelleştiren, iyilik yapanı mutlu eden bir davranıştır. İyilik, hele de karşılıksız yapıldıysa gerçekten büyük bir erdemdir. Bizim gelenek göreneklerimizde de dini inancımızda da iyiliğin önemi büyüktür. Dinimiz, iyilik yapmayı emreder, ailelerimiz de bizleri bu yönde yetiştirmek için çok uğraşırlar. Yaptığımız iyiliklerin insanlara büyük faydası dokunabilir. Bazen bize küçük bir iyilikmiş gibi görünür ama etkileri çok büyüktür. Yaşlı bir amcanın yükünü taşımak, hamile bir bayana otobüste yer vermek, engelli bir insana yardım etmek, bir çocuğu sevmek, birine bir şey öğretmek, iki küskün kişiyi barıştırmak, aç birinin karnını doyurmak, susuz bir hayvana su vermek, fidan dikmek gibi her eylem iyilik kapsamına girer. Günlük yaşantımızda bile her gün yüzlerce iyilik yapabiliriz. İnsanlara gülümsemek, onların gönlünü hoş etmek bile birer iyiliktir aslında. Atalarımız ”İyilik eden, iyilik bulur.” demişlerdir. Gerçekten de yaptığımız her iyilik bir gün karşılığını bulur. İyilik yap, denize at; balık bilmezse Halık bilir, demişler. Hatta bunun bir hikayesi var. Adamın biri ormanda tek başına yaşadığı için insan bulamaz, o da iyilik olsun diye her gün yanı başındaki nehre bir ekmek atar. Gün gelir nehirde kayığı ile gezerken, kayığı batacak olur. Ama kayık sert bir cisme oturur ve batmaz. Daha sonra o sert şeyin, daha önce nehre attığı ekmekler olduğunu anlar. Demek ki iyilik eden iyilik bulur.